Hvem giftede sig med Ulrike Eleonora van Zweden?

Ulrike Eleonora (Stockholm, 23 januari 1688 — aldaar, 24 november 1741) was koningin van Zweden van 1718-1720. Zij was de tweede dochter en het jongste kind van koning Karel XI van Zweden en Ulrika Eleonora van Denemarken. In 1715 huwde ze met Frederik van Hessen-Kassel.

Vanaf 1713 nam Ulrike, vanwege buitenlands verblijf van Karel XII, deel aan de zittingen van de senaat. Ze was door Karel gerechtigd om alle besluiten van de senaat te ondertekenen en alle post te openen, ook die aan de koning persoonlijk gericht was. Haar positie was feitelijk gelijk aan die van een regentes.

Na de dood van haar broer Karel liet ze zich onmiddellijk op een openbare zitting van de Rijksdag te Uddevalla tot nieuwe koningin benoemen. Hiermee trachtte ze haar neef Karel Frederik van Sleeswijk-Holstein-Gottorp, de zoon van haar oudere zus Hedwig Sofia, voor troonopvolging uit te sluiten. De senaat was zo overrompeld dat ze zonder weerstand met de benoeming instemde.

De krijgsraad, het enige rechtsgeldige bestuur na de dood van de koning, verzette zich wel. Naar het oordeel van de krijgsraad berustte de troonopvolging niet op erfrecht, maar was deze afhankelijk van een verkiezing. Nadat Ulrike - hiertoe gedwongen na haar onrechtmatige handelwijze - hiermee instemde, werd ze op 23 januari 1719 alsnog tot koningin gekozen en op 17 maart in Uppsala gekroond. Aan haar troonopvolging was een regeringshervorming verbonden. Het machtscentrum kwam in handen van de Rijksdag.

Vanaf het begin wenste Ulrike met haar echtgenoot Frederik te regeren, maar de Rijksdag verzette zich hiertegen. Desondanks wist Frederik steeds meer politieke invloed te bemachtigen. Toen Ulrike problemen kreeg met enkele senaatsleden, maakte hij daarvan handig gebruik om het vertrouwen van de senatoren te winnen. Op 29 februari 1720 deed Ulrike afstand van de troon ten gunste van haar echtgenoot, die als Frederik I ging regeren, met de afspraak dat Ulrike opnieuw koningin zou worden als haar man eerder zou overlijden.

Na de troonswisseling bekommerde Ulrike zich om liefdadigheid. Alleen tijdens een verblijf in het buitenland (1731) en een ziekbed (1738) van Frederik nam ze regeringsverantwoordelijkheid op zich.

Ulrike was het laatste lid uit het geslacht Wittelsbach dat op de Zweedse troon zat. Haar huwelijk bleef kinderloos.

Frederik 1.(svensk: Fredrik I., tysk: Friedrich I.; født 17. april 1676, død 25. marts 1751) var konge af Sverige fra 1720 til 1751 og landgreve af Hessen-Kassel fra 1730 til 1751.

Gift 31. maj 1700 med Luisa Dorotea af Preussen (1680-1705) og den 24. marts 1715 med prinsesse Ulrika Eleonora den yngre, datter af Karl 11. og Ulrika Eleonora af Danmark, og søster til Karl 12. Begge ægteskaber var barnløse, men til gengæld fik han fire børn sammen med sin maitresse Hedvig Taube, som han på trods af dronningens modstand havde tæt forbindelse med, indtil hun som trediveårig døde i barselsseng.

Hans kloge og hurtige optræden ved Karl 12.s død var med til at sikre hans gemalinde kronen, som hun i 1720 overdrog til ham; historikere har dog også antydet, at han stod bag det skud, der dræbte svogeren – det betragtes ellers som et vådeskud.

Som familiemæssigt tilhørende greverne af Hessen-Kassel var han ikke ligesom sin hustru ud af den egentlige svenske kongeslægt, men han var dog tiptiptiptipoldebarn af kong Hans af Danmark, Norge og Sverige.